piątek, 2 września 2016

Podziękowania

Chciałam przede wszystkim podziękować za liczne pomysły na drugie śniadanie:) Osobno mam nadzieję zrobię to wieczorem. I w prywatnych mailach i komentarzach. Pomysły są świetne, z wielu skorzystam:)
Przy okazji dzisiaj zobaczyłam, że na wp.pl chyba śledzą moje wpisy, bo i u nich pojawił się artykuł "Co zamiast nudnej buły?". A mogli normalnie jak reszta napisać w komentarzu, na fb, albo  w prywatnym mailu. To nie, się wstydzą czy co...Zresztą pomysłów podali mniej i nudniejsze, nie skonsultowali z Wami:)))
Nie mogłam od razu odpowiedzieć, bo jeszcze nie doszłam do siebie.Ten tydzień rozpoczął się z przytupem( ile razy to już pisałam). Miał być spokojny, wszystko pod kontrolą, z rozwagą, jak to się mówi ogarnięte. Ukochany ma jeszcze urlop, to w ogóle sielanka. Nic z tego. Ostatnie zakupy przed szkołą, bo nagle brak spodenek na wf, jeszcze jakiegoś podręcznika, czy karty miejskie działają? Środa wybuchła mnóstwem telefonów. Od informacji, że prawdopodobnie mały Stasiu wybiera się na ten świat i mam się szykować do porodu domowego, do udręk prowadzącego małą firmę. Mnóstwo telefonów z zapytaniem o wypożyczenie laktatorów, prywatne konsultacje, informacje o szkole rodzenie( a nie można tak po prostu odesłać do strony internetowej). Czas między 13 a 15 spędziłam na dokańczaniu obiadu, nastawianiu chleba, z telefonem w garści. Do tego pakowanie się na poród, wyszukiwanie laktatorów i rozważania czy myć głowę czy już nie. Wiecie to takie skojarzenie, będzie się rodził maluch, trzeba coś ze sobą zrobić, bo potem może być różnie . Trochę czasu minęło zanim skojarzyłam, że to nie ja rodzę i mogę głowę umyć później. Rodząca zresztą przywitała mnie w ręczniku na głowie, po myciu czyli algorytm działa.
Wracając do prowadzenia małej firmy. Spragnieni laktatora nie przyjechali po niego a rozmowy o zajęciach skończyły się tekstem:
-To ja się jeszcze zgłoszę.
Czyli dużo wysiłku, mało efektu. Dołujące doświadczenie. Zaraz za tym kroczy stwierdzenie, że jestem beznadziejna:( Chlip,chlip...
Do domu wróciłam około północy. Na barkach dźwigając kolejne doświadczenia i podsumowanie: jak ja mało umiem. Ale Maluch zdrowy i piękny. Wzruszający kolejny cud.
Przy każdym porodzie, w którym uczestniczę oprócz zmęczenia fizycznego pojawia się straszliwe zmęczenie psychiczne. Po tym czuwaniu, trwaniu w  gotowości przez kilka następnych dni jestem wrakiem. I pojawia się pokusa: po co mi to?
A rano trzeba było wstać i wyprawić dzieci na rozpoczęcie roku szkolnego. Tak, powróciliśmy do potwora szkolnego. W niezwykły sposób trafiliśmy do szkoły de la Salle. Dzieci mogą same tam dojeżdżać. Dziś właśnie ruszyli autobusem, pod opieką Maryni, która tam kończy gimnazjum. Marysia miała wysłać smsa, kiedy dotrą szczęśliwie. A smsa nie ma i nie ma, dodzwonić się nie mogę. No tragedia. W przebłysku używania mózgu pojawiła się myśl, że gdyby coś się działo to na pewno by napisała. W końcu. O 8.47 sms:
-Ups, zapomniałam.Wszystko ok.
Z wrażenia poszłam spać jeszcze na godzinę. Jak widać jestem zrównoważoną, spokojną i doświadczoną matką.....A jaką zorganizowaną...
Jeszcze informacja na koniec ( bo obowiązki wzywają). Zresztą dla rodziców dzieci szkolnych nie będzie zaskoczeniem. JAK ZWYKLE WE WRZEŚNIU JESTEŚMY BANKRUTAMI:)))) I z czego ja się cieszę??? Może z tego, że i tak dzieci są cudowne!


5 komentarzy:

  1. Ech ech samo życie. My też powrócilismy do szkoły, chlip szloch. Joasia nagle zapragnęła szkoły jako platformy towarzyskiej...No, zobaczymy jak to będzie.
    Pozdrawiamy bankrutów - u nas też cieniutko, lol

    OdpowiedzUsuń
  2. http://wielodzietni.org/index.php?p=/discussion/30233/tymka-watek-wspierajacy#latest

    Czy to przypadkiem nie brzmi znajomo? 😊
    Pozdrawiam!
    Justyna

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niestety nie mogę się tam dostać bez zalogowania:)

      Usuń
    2. No już przeczytałam. Zgadza się,jaki ten świat mały:))))

      Usuń
  3. Do de la Salle na Niedzwiedniku??:)

    OdpowiedzUsuń