środa, 24 czerwca 2015

Jestem obrażona

Odzwyczaiłam się od komputera i od pisania bloga. O artykułach, które leżą i kwiczą wirtualnie, nie wspomnę. Tak jakoś dziwnie się czuję.
Ale mam komputer więc może od nowa przywyknę:)

W piatek byliśmy na pogrzebie małego Samuela.
Mam głębokie przekonanie, że on ma już spokój i znacznie szybciej znalazł się tam, gdzie chcielibyśmy być wszyscy, w niebie.
Jednak nie mogłam powstrzymać łez na widok małej białej trumienki. Z różnych powodów.
Współczucia dla rodziców tęskniących za swoim dzieckiem, nagłego błysku świadomości, jak nie wykorzystuję czasu, który mam z dziećmi. To łzy nad moją nieudolnością, nad tymi wszystkimi chwilami kiedy zamiast kochać swoje dzieci szukałam świętego spokoju i swojego zadowolenia, kiedy dzieci mi przeszkadzały.
I jeszcze łzy wzruszenia, kiedy tata Samuela wziął małą trumnę na ręce i sam ją niósł na cmentarz. To moje emocje widzące w tym obrazie ostatnią rzecz, którą rodzice mogli zrobic dla swojego dziecka tu na ziemi. Zamiast go nosić na barana, grać z nim w piłkę może go tylko zanieść do grobu. Wiem, że to brzmi straszliwie melodramatycznie, ale takie myśli wtedy mi przebiegały po głowie i łzy leciały ciurkiem.
No i  jeszcze łzy zazdrości i żalu. Rodzice Samuela wiedzą, gdzie jest grób ich dziecka, mogli się z nim pożegnać. Ja nie. Mam za sobą dwa poronienia i nie widzieliśmy ciał naszych dzieci.  Zawsze mówiliśmy z Ukochanym, że mamy mieć Anielkę i Ignasia, ale tu ich nie mamy. Może poznamy ich po tamtej stronie, właściwie co ja mówię na pewno poznamy. Niemniej moja żałoba jest nie zakończona i przyczajona gdzieś na dnie serca.


Poza tym mamy gości z Grodna. Dodatkowe dwie nastolatki.


W domu pojawiły się moje ulubione kwiaty. Nie mogę się zdecydować, które lubie bardziej:)

Są takie piękne.
Róże mają tę przewagę nad piwoniami, że są przez cały rok. Ale tym bardziej cenny jest czas, kiedy piwonie rozkwitaja. W tym roku dostałam w końcu krzaczki i po pierwszym uschnięciu, a byłam już załamana, że się nie przyjmą, wypuściły nowe liście. Nie zdążą juz zakwitnąć, ale w przyszłym roku to juz na pewno.

Wracając do tematu. Jestem obrażona na to co za oknem. Zimno, mokro i wietrznie. Gdzie to lato ja się pytam????  13 stopni to obraza na koniec czerwca. Ja chcę słoneczka!
W domu wszyscy szukaja zacisznych miejsc z kocykiem i herbatką. Niektórzy nawet chodzą owinięci w szale i polarowe pledy, ziewają i mają nie najlepsze humory. Ja również. I denerwuje mnie mój Ślubny. Denerwuje mnie jak twierdzi, że od tego jest moim mężem i w ogóle mnie denerwuje...

Muszę się relaksować . Podobno szydełko bardzo relaksuje. No to robię narzutę dla Asi na łóżko:). Ma być z różowym. Wzór mi się straszliwie podoba. Na nasze łóżko tez będzie w zygzaki, tylko uporządkowane:)))


Asia do taty:
-Przyszła Twoja PLUSZANKA!
Tłumaczę: miało być "przytulanka".



6 komentarzy:

  1. JAKIE PIĘKNE! A ja nie umiem :(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No to jest chociaz jedna rzecz, którą umiem a Ty nie;-) Ale mogę nauczyć, to proste niestety. Tylko wciąga i pożera czas, bo tylko dokończę ten rządek, a może jeszcze następny i tak w nieskończoność:))))

      Usuń
  2. Cudna narzuta!, też nie umiem;-) ale za to wczoraj zrobiłam pierogi chyba 4ty raz w życiu i dziś będzie powtórka, bo choć gotować lubię4 i umiem to pierogi zawsze wydawały mi się stratą czasu i zbyt dużym wysiłkiem. Ale myszkujące o 6 rano w lodówce dzieci w poszukiwaniu pierogów skutecznie mnie motywują:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja w pewnym momencie przestałam robic pierogi, bo zawsze było za mało:) Ale przyszedł czas, kiedy znowu robię, tylko mam wyrobników:)))) I wtedy 200 pierogów na jeden obiad jest do zrobienia:) A bardzo lubimy.

      Usuń
  3. Polecam piosenkę " 44 dni" Luxtorpedy

    OdpowiedzUsuń